به گزارش خبرنگار سینماپرس سینما با حضور مخاطبان و تماشاگران معنا پیدا می کند اما متأسفانه سال ها است که در سینمای ایران شاهد ریزش مخاطبان بوده ایم و تجربه ثابت کرده که اغلب مردم و خانواده های ایرانی میلی برای حضور در سالن های سینما از خود نشان نمی دهند که شاید بخشی از آن به دلیل مشکلات اقتصادی و فشارهای زیاد بر روی زندگی مردم باشد که دیگر پولی برای خرج کردن در سینما ندارند و بخش دیگر هم شاید به تولیدات سینما بازگردد. اما در هر صورت توجه به مسأله مهم دوری کردن مردم از سینما ضروری است.

در حالی که اکثر پیش بینی‌ها نسبت به اکران نوروزی سال ۹۷ از رکوردشکنی‌های ویژه فیلم‌های روی پرده خبر می‌داد، اما در نتیجه اتفاقی کاملاً نامید کننده برای سینمای ایران افتاد. به نحوی که ۷ فیلم اکران نوروزی سال ۹۷ در مجموع طی روز اول به فروش ۲۰۰ میلیون تومانی دست پیدا کردند تا یکی از ضعیف‌ترین افتتاحیه‌های نوروز در دهه ۹۰ را رقم بزنند. این اتفاق ناقوس شوم مرگ سینمای ایران را یک بار دیگر به صدا درآورد و نشان داد که مردم به دلایل متعدد میل شان برای حضور در سالن های سینما کمتر از گذشته شده و دیگر رغبتی برای تماشای فیلم های سینمایی روی پرده سینماها ندارند.

این اتفاق در حالی است که مدیران سینمایی مرتباً با ارائه آمارهای دروغین سعی دارند تا وضعیت سینمای ایران را بسیار مطلوب نشان دهند و تأکید دارند که سینما مرتباً در حال رکوردشکنی است! رکوردشکنی که تنها دلیل آن ارائه آمارهای غلط و افزایش قیمت بلیت سینماها است و متأسفانه هیچ گاه به این نکته توجه نمی شود که مردم دیگر میلی برای سینما رفتن ندارند و تعداد مخاطبان سینما سال به سال و روز به روز در حال کاهش بیشتر است.

بی توجهی مردم به سینما و فیلم های سینمای باعث شده تا به خصوص طی سال های اخیر همواره مسئولان، سیاست گذاران و بسیاری از اهالی دغدغه مند سینمای کشور از خطر ورشکستگی سینما و بحران شدید اقتصادی سینما سخن بگویند اما تاکنون هیچ تدبیر موثری در این زمینه اندیشیده نشده و همه وعده های مدیران سینمایی تبدیل به شعار شده اند!

تلخی و سیاهی های رایج در فیلم های سینمایی و از سوی دیگر ابتذال گرایی و ساخت فیلم های هجو و تولید گسترده آثار سینمایی که فاقد هرگونه ارزش هنری و اخلاقی هستند و بعضاً با شرع و عرف جامعه به شدت درگیر شده و به نوعی عقیده های عمیق مردم را به استهزا کشانده اند نیز یکی دیگر از مواردی است که مخاطبان سینمای ایران را به شدت از سالن های سینما گریزان ساخته است. علاوه بر این عدم استفاده مدیران سینمایی از نظرات و عقاید پژوهشگران، کارشناسان و دغدغه مندان فعال عرصه سینما برای شناخت راهکاری برای برون رفت از این معضلات نیز شاید یکی دیگر از دلایل افت کیفی تولید آثار سینمایی در کشور شده که مسئولان نسبت به آن چاره اندیشی نکرده اند.

از آنجا که مردم به عنوان سرمایه های اصلی سینما نام برده می شوند و حضور آن ها است که می تواند سینمای ایران را از هرگونه بحران اقتصادی و مالی رهایی بخشد، سینماپرس برآن شد تا ضمن گفتگو از مخاطبان و مردم نظرات آن ها را درباره فیلم های نوروزی و کلیت سینمای کشور جویا شود.

****************************************

خانم مبینی ۵۴ ساله که همراه با نوه اش برای تماشای انیمیشن سینمایی «فیلشاه» در روزهای آخر اسفندماه به یکی از سالن های سینما آمده بود به خبرنگار سینماپرس گفت: من امسال برای سومین بار است که همراه با نوه ام به سینما می آیم. تمامی فیلم هایی که در این مدت برای تماشای آن ها آمده ایم فیلم های کودک بوده اند و از آنجایی که فرزند من کارمند است و از ظهر تا غروب مسئولیت نگهداری نوه ام با من است و او در خانه حوصله اش سر می برد من برای او هر چند وقت یک بار و اگر متوجه شوم فیلمی برای کودکان روی پرده آمده برنامه ویژه ای در نظر می گیرم و به سینما می رویم. البته امسال جز سینما چند باری هم تئاتر کودک تماشا کرده ایم و به خصوص به تالار هنر رفته ایم.

وی ادامه داد: من خودم شخصاً مایل نیستم فیلمی را در سینما ببینم و ترجیح می دهم اگر قرار است فیلم و سریالی تماشا کنم در منزلم باشد چرا که در وهله اول با هزینه های گزاف و کمرشکن این روزها بودجه ای اضافی که من آن را «برج» می نامم به من و خانواده ام تحمیل نمی شود و از سوی دیگر از ترافیک و آلودگی هوا و معضلات این چنینی هم دور هستیم. به همین علت من جز ۳ فیلم کودک که شخصاً از هیچ کدامشان راضی نبوده ام هیچ فیلم دیگری را در سال ۹۶ تماشا نکردم اما نوه ام از یکی از این فیلم ها خیلی خوشش آمده بود و مرتب از عروسک های آن تعریف می کرد.

آقای وزیری ۳۸ ساله که همراه با یک خانم جوان برای تماشای فیلم «خرگیوش» به یکی از پردیس های سینمایی تهران که در یک مرکز خرید واقع شده مراجعت کرده بود نیز به خبرنگار سینماپرس گفت: ما برای خرید شب عید به مرکز خرید آمده بودیم اما از آنجا که بعضی از دوستان مان قرار بود به ما اضافه شوند و در ترافیک شب عید گیر کرده بودند برای گذر زمان ترجیح دادیم به سینما برویم. من از یک نفر شنیدم که «خرگیوش» فیلم قشنگی است اما واقعاً از آن خوشم نیامد.

وی خاطرنشان کرد: نمی دانم چرا فیلم های طنز چند سالی است که چنگی به دل نمی زند؛ اصولاً من از فیلم و سینما بدم نمی آید اما واقعاً از دیدن تکرار مکررات در سینما خسته شده ام و ترجیح می دهم که هر فیلمی را تماشا نکنم اما بالاجبار هرازچندگاهی مجبور می شوم یا به دعوت دوستان یا برای گذران وقت به سینما بروم.

آقای قاسمی که همراه با همسر و ۲ فرزندش در حال خروج از یکی از سالن های سینما بود نیز گفت: من به اصرار همسرم و برای اینکه بچه هایم در آخر سال سرگرم شوند به سینما رفتیم؛ هزینه یک سینما رفتن ساده برای بنده که یک کارمند ساده هستیم خیلی گزاف است! ما برای این سینما رفتن فقط ۴۸ هزارتومان پول بلیت دادیم و حدود ۴۰ هزار تومان نیز هزینه خوراکی و پول پارکینگ و... شد. یعنی در واقع بنده حداقل یک دهم از حقوق یک ماهم را برای دیدن یک فیلم در سینما همراه با خانواده ام صرف کرده ام. متأسفانه سینما خیلی گران و مختص به طبقه اعیان و اشراف شده و این اتفاق بسیار ناراحت کننده ای است چرا که سینما باید متعلق به همه مردم باشد و همه مردم بتوانند به سادگی به سینما بروند و همراه با خانواده های شان مدتی را خوش باشند.

او ادامه داد: چند وقت پیش هم به دعوت یکی از دوستان مان به یک تئاتر خانوادگی در غرب تهران رفتیم که من متوجه شدم آن بنده خدا برای این تئاتر هر نفر ۲۰ هزار تومان پول خرج کرده است. من واقعاً نمی فهمم کالای فرهنگی چرا باید اینقدر گران باشد تا تماشای یک فیلم در سینما یا یک تئاتر شاد برای خانواده ها آنقدر هزینه سنگینی داشته باشد تا عطای هنر و فرهنگ را به لقایش ببخشند؟ چرا مسئولان هیچ تدبیری برای رفع این معضلات و بحران ها ندارند. امروزه اینقدر خرج زندگی گران و سرسام آور شده که دیگر کسی نمی تواند برای یک سینما رفتن یا تئاتر دیدن این همه پول خرج کند و همه ترجیح می دهند این پول های گزاف را به زخم های دیگر زندگی شان بزنند.

ملیکا و غزل ۲۶ و ۲۳ ساله که با یکدیگر دخترخاله هستند و در یکی از سالن های مرکز شهر تهران برای تماشای فیلم «لاتاری» رفته اند دلیل اصلی خود را برای سینما رفتن حضور یک بازیگر محبوب شان در این فیلم عنوان کرده و هر دو تأکید می کنند که هر فیلمی که این بازیگر در آن بازی کند را چندباری در سینما تماشا می کنند.

ملیکا که دانشجوی طراحی داخلی است در این باره می گوید: فیلم «لاتاری» خیلی خوب بود. بهترین تفریح من واقعاً سینما رفتن است و سینما رفتن را خیلی دوست دارم. در خانه هم زیاد فیلم و سریال تماشا می کنم و به خصوص تماشای سریال های ترکی یکی از علایق من است. در هر فیلمی هم که آقای (...) بازی کند با جان و دل می روم و تماشا می کنم.

غزل نیز که روانشناسی می خواند در این باره گفت: با موضوع فیلم «لاتاری» خیلی ارتباط برقرار کردم و خیلی خوشحالم که چنین فیلم پرمحتو و جسوری در سینمای ایران ساخته شده است. بازی (...) مثل همیشه بی نظیر بود و من باز هم به دیدن «لاتاری» خواهم رفت.

اما آرش ۳۰ ساله که در حال قدم زدن جلوی گیشه فروش بلیت یکی از سینماها است در پاسخ به خبرنگار سینماپرس گفت: من مدت زیادی است به سینما نرفته ام. مدتی هر فیلمی می رفتم همگی کپی شده از هم بودند و ترجیح می دهم به جای تماشای فیلم های تکراری و بی سر و ته ایرانی در سینماها فیلم های خارجی تماشا کنم که هم هزینه کمتری برایم دارد هم چیزی به من اضافه می کند.

خانم م-ز که خود را دانشجوی سینما معرفی می کند نیز در این باره به خبرنگار سینماپرس گفت: من اغلب فیلم ها را در جشنواره فیلم فجر دیده بودم و تنها ۲ فیلم «لونه زنبور» و «خرگیوش» را تماشا نکرده بودم که هر دوی آن ها را دیدم. من معتقدم  ترکیب فیلم ها نسبتاْ‌ قابل قبول است. ما امسال در ژانرهای سیاسی، اجتماعی، کودک و کمدی فیلم داریم و همه این ها باعث می شود تا مخاطبانی از طیف ها و سلیقه های مختلف به سینما بیایند. البته متأسفانه کیفیت فیلم های سینمایی به شدت پایین است و چند وقتی است که همه امیدها در سینمای ایران ناامید شده!

وی در پاسخ به این سوأل که بهترین فیلم اکران نوروز ۹۷ را کدام فیلم می داند اظهار داشت: متأسفانه همه فیلم ها از ضعف های تکنیکی و محتوایی زیادی رنج می برند اما در میان همه این ۷ فیلم با اغماض من فیلم های «لاتاری» به کارگردانی محمدحسین مهدویان و «خرگیوش» به کارگردانی مانی باغبانی را بیشتر می پسندم علاوه بر اینکه باید تأکید کنم بازی های بازیگران «لاتاری» همگی عالی و بسیار دور از انتظار است.

آقای قلی نژاد که همراه با ۲ فرزندش به یکی از سالن های سینمای غرب تهران رفته نیز می گوید: من به اصرار پسرهایم برای تماشای فیلم «لونه زنبور» به سینما آمدم. خودم به هیچ عنوان به سینما علاقه ای ندارم اما سالی یکی دو بار به خصوص در ایام نوروز و تابستان اگر فیلمی باشد که بچه ها دوست داشته باشند آن ها را به سینما می آورم و همسرم هم اصلاً اهل سینما و فیلم دیدن نیست و ترجیح می دهد سریال های تلویزیونی را دنبال کند.

وی خاطرنشان کرد: متأسفانه هزینه یک فیلم تماشا کردن امروزه برای خانواده های معمولی ایرانی بسیار سنگین است و من معتقدم بلیت سینماها باید نهایتاً رقمی بین ۳ تا ۵ هزار تومان باشد تا تعداد بیشتری از افراد بتوانند به سینما بروند.

خانم شیرزاد تحصیلات لیسانس کامپیوتر نیز در این رابطه اظهار داشت: فیلم های سینما هیچ گونه نکته و یا پیام آموزنده ای ندارند. من چند وقت یک بار با دوستانم یا یکی دو نفر از اقوام برای گذران وقت به سینما می رویم اما واقعاً حداقل طی یک سال اخیر هیچ فیلمی نبوده که از دیدن آن خوشمان آمده باشد. من از بین ۷ فیلم تازه اکران شده «مصادره» و «به وقت شام» را دیده ام که از هیچ کدامشان رضایت نداشتم.

م. نجیمی ۴۹ ساله نیز در این باره گفت: من در حال حاضر از تماشای فیلم «مصادره» برمی گردم که واقعاً به جای اینکه حالم را خوب کند حالم را بد کرد و نمی دانم آقای عطاران که زمانی در تلویزیون فیلم ها و سریال های خوبی می ساخت چرا راضی می شود در هر فیلمی بازی کند و خودش را از چشم مردم بیندازد.